Buikschuivers

Geef een reactie

Eigenlijk wist ik het al. Tot voor kort dacht ik dat de motorrijders die zich het meest onbeschoft gedragen in het verkeer een motorfiets bezitten die ik in de categorie buikschuivers plaats. Dat blijkt niet zo. Uiteraard is er een buitencategorie motorbezitters die zich over meerdere typen en soorten uitspreid. De uitzondering is wat mij betreft degenen die op een “chopper” rijden. Deze mensen zijn waarschijnlijk niet zo met snelheid en stuntgedrag bezig en gedragen zich daarom over het algemeen normaal in het verkeer.

Het is niet mijn bedoeling om een waardeoordeel te geven, maar gisteren heb ik 2 afzonderlijk zaken geconstateerd die me af doen vragen waaróm sommige motorrijders rijden zoals ze doen. Gisteren aan het einde van de middag was het Kralingsplein deels afgesloten omdat er een motorfiets plat lag tegen de vangrail. Naast 5 politie auto’s en een ambulance geen verdere personen- of vrachtauto’s. Wel een aantal andere motorfietsen. Het lijkt dus op een éénzijdig ongeluk, waarschijnlijk zonder heel dramatische afloop, want ik heb in het nieuws niets over dit ongeval kunnen vinden. Je vraagt je wel af hoe je op zo’n rare plaats tegen een vangrail kan botsen. Overigens was dit een buikschuiver.

Gisteravond op weg naar huis stond ik keurig in de file voor het rode licht op het Hartelkruis te wachten. Op het moment dat het licht op groen ging kwam er over de uitvoegstrook naar rechts met een enorme gang een motor aangereden die zich tussen een oprekkende auto en een betonnen bescherming heen wurmde om links af de Hartelbrug op te racen. Met recht racen, want op het moment dat wij deze Hartelbrug opreden was deze motorfiets al aan de andere zijde van de brug. We hebben hem niet meer gezien.

Wat nu als de automobilist op de rechter rijstrook iets feller had opgetrokken? Dan was onze vriend onherroepelijk gecrasht tussen deze auto en de betonnen rijbaanscheiding. De automobilist had hem nooit kunnen zien aankomen. Mijn vraag dus aan deze motormijnheer: Waarom doe je zo iets? Waarom zo asociaal en roekeloos? Naar mijn idee ben je veel kwetsbaarder dan welke automobilist dan ook.

Eerder heb ik al eens meegemaakt bij de Groenekruisweg, bij de stoplichten bij Geervliet, dat 2 van deze “heren” het nodig vonden om stoer een burnout te maken bij het optrekken, gewoon tussen overig verkeer. Als één van de 2 een foutje had gemaakt had hij dwars voor mijn auto komen te liggen. Ook hier de vraag: Waarom? Ik heb altijd gedacht dat verkeer een zaak was van onderlinge afspraken nakomen. Je hebt nu eenmaal te maken met meerdere verschillende weggebruikers. Daarom heet het “verkeer” en geen “alleen op de wereld”.

Ik hoop dat iemand mij bovenstaand eens kan uitleggen. ik snap het niet meer.

Was getekend, Bas Boender

1 Mei

Geef een reactie

Eerst nog een nagezonden bericht over gisteravond. De Duitse televisie heeft ons geattendeerd op de Vietnamese keuken. Laat nu aan de overzijde van de straat een Vietnamees restaurant zijn gevestigd! We hadden onszelf wel Italiaans beloofd, maar vooruit:. Op naar het avontuur! En het viel niet tegen. Heerlijke loempiaatjes met een lekkere saus die ik niet kon thuisbrengen, Ym had een staté maar dan anders (ook lekker). Het hoofdgerecht was voor allebei hetzelfde, alleen had Ym kip en ik eend. En ook dit was heerlijk. Het enige wat een beetje tegenviel waren de gevulde lychees gedrenkt in iets alcohol achtigs. Was een beetje bitter. Toch in Rotterdam maar eens een Vietnamees restaurant opzoeken. Het smaakte naar meer.

Vandaag was er nog steeds kermis bij het ontbijt. Het viel ons op dat sommige mensen ladingen vol op broodjes, beleg en fruit stapelden. Dat aten ze dan vervolgens niet lang niet allemaal op. Het viel ons ook op dat het meestal russen waren. Is ook niet zo moeilijk want we komen, naast het Duitse personeel, bijna uitsluitend Russen en Nederlanders tegen. En wij Nederlanders doen zoiets niet. Wat zou dat toch zijn? In Rusland is het bijna 100 jaar knap beroerd geweest, dus ze zouden de waarde moeten kennen. En toch….

Het was weer een stralende ochtend We wandelden vanmorgen in het zonnetje weer naar de U-Bahn, voor een ritje naar de Potsdamer Platz. Het doel was het muziekinstrumenten museum. We werden echter opgehouden door een enorm lange demonstratie stoet in het kader van 1 Mei. Maar dan ook enorm lange stoet. Begeleid door een hele horde politiebusjes en de nodige geluidswagens. Op het plein zorgde de stoet voor een verkeerschaos. Later werd deze chaos nog versterkt door een colonne motorrijders, ook met vlaggen, die werd geëscorteerd door gemotoriseerde verkeerspolitie. Een amerikaan sprak ons aan en vroeg wat dit in ‘s hemelsnaam moest voorstellen. Hij had nog nooit van 1 Mei gehoord.

Het museum was vlakbij. Het plan was om na een waarschijnlijk kort bezoekje naar de Pariser Platz te gaan, om de 1 Mei festiviteiten mee te maken. Het liep anders dan gedacht. Het museum bevat een enorme collectie muziekinstrumenten, waaronder 4 klavecimbels van de familie Ruckert. Maar verder alles wat je kan verzinnen. In de loop van de afgelopen 130 jaar zijn verschillende verzamelingen samengevoegd tot in totaal 3500 instrumenten waarvan ongeveer 1150 tentoongesteld. Wat te denken van een compleet kerkorgel uit Engeland, of de vleugel van Von Weber, kromhoorns, zinken, strijkinstrumenten en moderne instrumenten als een Hammond orgel. We hebben dus best een behoorlijke tijd doorgebracht. Zolang dat we inmiddels weer verrekten van de honger. Op een terrasje vlak bij de Potsdamer Platz hebben we een heerlijke lunch tot ons genomen en hebben we op het terras gerelaxt bij een (of meerder) biertjes. In de tussentijd zagen we geregeld een colonne politiebusjes voorbij rijden. Waarschijnlijk reden ze gewoon rondjes.

Al met al was het inmiddels een uur of 4 geworden. Daarom hebben we de Brandenburger Tor maar overgeslagen (we hadden al een prachtige demonstratie meegemaakt) en zijn we wat gaan rusten in het hotel. Ja ja, net oudevandagen. Maar wel lekker.

Dan moest het vanavond toch echt Italiaans eten worden. En inderdaad, om de hoek bij het hotel zit een uitstekend Italiaans restaurant. Daar is op Facebook al melding van gemaakt. De ober die ons tafeltje bediende was een beetje chagrijnig, maar het eten was meer dan prima.
Wat mij betreft heeft die mijnheer aan de receptie wel een beetje gelijk gehad met zijn opmerking dat we na 4 dagen een Berlijner zouden zijn. We zouden hier best kunnen aarden. De stad leeft, heeft veel cultureels te bieden, de meeste mensen zijn vriendelijk (de ober is waarschijnlijk Italiaans) en zijn ook gediciplineerd in het stadsverkeer: geen gedrang bij de metro, geen vouw uit je broek op een oversteekplaats, rood is rood en groen is groen.
Also sind wir Berliner!

Kermis

Geef een reactie

Geen koninginnedag in Berlijn en toch kermis. Lees en huiver!

Vanmorgen bij het ontbijt liepen we pardoes in de eerste kermis. Alle tafeltjes waren bezet, er stonden rijen bij de counter en door deze drukte was het voor de bediening lastig om alles op tijd bij te vullen. Het was inderdaad net kermis. En wat een herrie op de vroege morgen…

De tweede kermis vond plaats in de Gedächtniskirche. Wat een drukte. Niet voor niets want ik kan me voorstellen dat deze ruïne een toeristische trekpleister is. Deze kerk, opgericht ter nagedachtenis aan Keizer Wilhelm I, is gedurende WO 2 geheel vernield. In het deel wat nog wel overeind staat is een fantastisch mozaïek plafond te zien, met afbeeldingen van de keizer en veel van zijn voorgangers. Aan goud geen gebrek in deze mozaïek. Op foto’s is te zien hoe de kerk er in volle glorie uitzag. Na de oorlog is besloten om het grootste gedeelte van de kerk af te breken en slechts een deel te laten staan, maar dan zoals het er uit zag direct na de oorlog. Door deze geschiedenis heeft het monument een reusachtige aantrekkingskracht. Bijna een kermis attractie.

Geen grote restauraties dus. In plaats daarvan is een nieuwe kerk gebouwd, in de vorm van een 8 hoek, met muren van blauw mozaïek glas. Hoe langer je naar dat blauwe glas kijkt, hoe meer kleuren je ontdekt. Heel bizar. Het gigantische orgel (volgens mij is 63 stemmen best wel veel) wordt veel gebruikt voor concerten. Vanavond wordt er ook een concert gegeven: Ein Deutsches Requiem van Brahms. Het koor zal worden begeleid door piano, harmonium en pauken volgens de poster. Helaas dus niet het orgel.

Met de U-Bahn reisden we naar ons volgende doel, niet te missen op een trip naar Berlijn: Checkpoint Charlie. Geen idee waarom deze naam is gekozen, ik moet dat op internet eens opzoeken. En wat een kermis, wat een mensenmassa! Van de muur is niets meer overeind hier, het huisje staat midden in een drukke straat. Met uiteraard 2 Amerikaanse militairen die graag saluut maakten voor een foto, het liefst met een toerist(e) tussen zich in. En ik kan je verzekeren, die stonden in de rij voor een foto. We zagen nog wel de laatste Kremlin vlag hangen, maar volgens het bord hing die in de voormalige Amerikaanse sector. Kortom, ik snap het allemaal niet meer.

Om een beetje bij te komen van al deze kermis attracties stapten we de eerste de beste Starbucks binnen voor een Frappucini, vergezeld door iets lekkers. In het zonnetje hebben we een tijdje mensjes gekeken, onze favoriete bezigheid. Met de metro reisden we, nu in 1 keer goed naar de volgende kermis, de Potsdamer Platz. Eigenlijk was dit niet echt een kermis. Maar de aanwezige attracties, zoals het allereerste verkeerslicht in Europa (althans een kopie daarvan) en delen van de muur die dwars over dit plein liep werden toch vrij druk bezocht. We liepen het enorme winkelcentrum door, voor een tube tandpasta, want die van ons is ronduit smerig. Ik zal de naam van het merk niet noemen, maar Paradontax zal aan ons geen klant overhouden. Gelukkig vonden we een grote drogist.

Ook hier hebben we een tijdje in de zon gezeten op en terrasje. De rust werd alleen verstoord door het aanrukken van de brandweer, die even later weer onverrichterzake vertrok: Loos alarm. Wat ons verder opviel was dat we zo weinig politie op straat zagen. Eigenlijk alleen bij Checkpoint Charlie. Waarschijnlijk komt dit omdat de gemiddelde Duitser zeer gedisciplineerd is. Waar kom je in Nederland nog tegen dat voetgangers gewoon op het groene licht wachten? Hier dus wel, en echt allemaal.

We zitten nu achter een glas wijn in de lounge van het hotel te wachten op het aanstaande diner. Deze keer zal het waarschijnlijk Italiaans worden, keuze genoeg hier in de buurt. Ymkje bestudeert de kookboekjes over Berlijnse en DDR gerechten, die ze net heeft gekocht. Ik ben benieuwd! En we zijn allebei benieuwd of het morgen weer kermis is bij het ontbijt.

wir sind Berliner

Geef een reactie

Wow! Wat hebben we een actieve en leuke dag achter de rug. En nog eens Wow! Wat was het vandaag prachtig weer.

Na een prima nachtrust hebben we genoten van een eenvoudig doch voedzaam ontbijt (vrij naar Dhr. O.B. Bommel). Helaas geen omelet, maar verder prima. Met de U-Bahn zoefden we naar de Klosterstrasse, vlak bij de Berliner Dom. Zoals gebruikelijk hadden we de route verder niet zo precies uitgestippeld, dus min of meer op goed geluk liepen we rechtsaf en stootten pardoes op een enorm gebouw. Het bleek het oude stadhuis te zijn, later in de DDR tijd gebruikt als zetel van de regering. Ik heb een foto gemaakt van een standbeeld op het dak. Later moeten we eens uitzoeken wat of wie dat voorstelt. Midden op de Alexanderplatz staat die enorme Fernsehturm, met zijn restaurant. Wij als Rotterdammers hebben natuurlijk onze eigen Euromast, waardoor onze interesse niet echt werd gewekt door dit bouwwerk.

We staken over en liepen eigenlijk toevallig het Nicolaiviertel in. Dit bleek het oudste deel van Berlijn te zijn, met de Nicolaikirche als oudste gebouw. Dit pittoreske stukje van Berlijn heeft wel iets weg van de Place du Tertre in Parijs, maar dan zonder al die schilders en stalletjes. Even verder een enorm standbeeld van St-Joris in de voormalige tuin van een weg gebombardeerd paleis staat. Langs de Spree. En ja hoor, in de verte zagen we de koepel van de Berliner Dom. We wilden graag langs de kade naar de Dom wandelen, maar de enorme activiteiten met een nieuwe metrolijnen voor de herbouw van een stadskasteel zorgden ervoor dat we een flink eind moesten omlopen. De Dom is tijdens WO 2 ernstig beschadigd, maar inmiddels prachtig gerestaureerd. We hadden het geluk dat om precies 12 uur het orgel klonk, voorafgaand aan een korte dienst. Uiteraard Bach, even als na afloop. We hoorden hier ook dat de architect Schlüter de ontwerper was van het stadskasteel, waar oorspronkelijk een toren van 100 meter bij moest worden geplaatst. Helaas is de ondergrond in Berlijn zompig, dus met die toren is het uiteindelijk niets meer geworden. Ook niet met het verdere verloop van de carrière van Schlüter overigens. In de crypte liggen een groot aantal Hohenzollerns, in al of niet gerestaureerde schrijnen. Kortom, een overweldigende kerk met een prachtig orgel. Ik moet eens opzoeken wie de bouwer is.

Onderweg liepen we, alweer toevallig omdat we nooit iets voorbereiden, tegen een DDR monument aan. We zagen 2 levensgrote beelden van Marx en Engels, omring door muur fragmenten met coomunistische propaganda. Op een aantal RVS zuilen waren foto’s ingebrand, uiteraard ter meerdere eer en glorie van DDR. Best een indrukwekkend monument.

Iemand (ik noem zijn naam niet, hij weet wie ik bedoel) had mij verteld over het museum met de grotere monumenten die Duitse archeologen hebben opgegraven in Egypte en Griekenland, waaronder de beroemde buste van Nefertete. Aanvankelijk dachten we dat dit het Altes Museum moest zijn. Bij nader inzien toch niet. Wel zagen we daar prachtige voorbeelden van Griekse kunst. Maar dan ook echt prachtig. Het is bijna onbegrijpelijk hoe fijn de kunstenaars uit de tijd van Homerus konden werken, zowel bij het versieren van vazen als bij beelden. Maar….. het waren niet de beloofde muren en beelden. Bij een kop koffie en een koek (de gewenste broodjes waren op) hebben we op het uitzonderlijk trage internet gezocht waar die dan wel waren. Het Neues Museum, om de hoek op het Museuminsel, was het meest voor de hand liggend. Daar was ins ieder geval de buste van Nefertete te zien. Bij de ingang hebben we onze jassen en tas moeten afgeven. Dit ging met zoveel omhaal, dat degene die de garderobe bewaakte al direct de juiste spullen pakte, nog voor we het labeltje met het nummer lieten zien.

Ook dit Neues Museum is enorm groot. Het beschikt over 4 verdiepingen, waarvan 3 met Egyptische opgravingen. Zelfs complete tempelfacades zijn daar te zien, maar ook heel veel beelden, sarcofagen, alledaagse voorwerpen, religieuze voorwerpen, geschriften, enzovoort. Je kan daar uren dwalen, wat we ook hebben gedaan. Ondanks het prachtige weer buiten. Uiteindelijk hebben we de verdieping met de voorwerpen uit de steen- en bronstijd min of meer overgeslagen. Waarschijnlijk was ons opnemingsvermogen uitgeput.

Buiten stond een stoet sportwagens geparkeerd. Er bleek een bruiloft te zijn, waarbij de heren niet te beroerd waren om een beetje te showen met hun volbloed sportauto’s. Wij dachten dat deze Turkse familie een deel van de National Galerie hebben afgehuurd voor hun bruiloft. Buiten feestten ze ze in ieder geval nog uitbundig verder. Wij genoten van een biertje aan de oever van de Spree.

Met de bus reden we naar de Brandenburger Tor, waar we een hapje hebben gegeten. We bestelden een Jägerschnitzel, waarop de ober uitriep dat 90% van de nederlanders een Jägerschnitzel bestelden. Zouden het de champignons zijn? Geen idee, maar begeleid door een lekker lokaal biertje smaakte het allemaal prima. Alhoewel, het zegt ook iets anders: we zijn nog geen Berliner.

Waarom niet eens met de trein?

Geef een reactie

Dit jaar pakten we het anders aan op onze stedentrip: Berlijn is niet zo ver, daarom kozen we niet de auto, niet het vliegtuig maar de trein. Want we hebben nooit eerder een treinreis gemaakt. Het nadeel is dat de reis iets langer duurt, waardoor we mensonterend vroeg het bed uit moesten.

We reisden gewoon met de 2e klasse, een Intercity met overstap op een Duits treinstel in Amersfoort. En met de metro naar Rotterdam. Dus uiteindelijk begon de reis gewoon met een wandeling. Bij binnenkomst in Rotterdam Centraal (voor niet Rotterdammers ook wel “De Puntzak”) hebben we bij de onvermijdelijke poortjes uiteraard staan stuntelen met de e-ticket. Over de intercom hoorden we dat er problemen waren op het traject naar Amersfoort. Sommige treinen vielen uit. Nu waren we voor de zekerheid al een beetje vroeg gegaan, waardoor we in de gelegenheid waren om een trein eerder te nemen. Als we de IC naar Berlijn maar niet zouden missen. Gelukkig werkte dat. We hadden in Amersfoort nog alle tijd om een kop koffie te drinken en een saucijzen broodje te eten. Zoals we toen nog verwachtten arriveerde de trein met de DB wagons precies op tijd. We vonden gelukkig een goed plaatsje naast elkaar. Laat de reis nu maar echt beginnen.

Bij de grens hadden we inmiddels 8 minuten vertraging. De oorzaak was een boemeltje wat voor ons zat, wat ook al vertraging had. Uiteraard is inhalen op het spoor onmogelijk. In Bad Bentheim werd de Duitse loc aangekoppeld, en ook de Nederlandse staf vervangen. Geen idee waarom we hier nu wéér vertraging hadden.
Wat het reizen met de trein zo leuk maakt is het feit dat je ongebreideld mensen kan observeren. Mensen die gewoon gaan picknicken in de trein. Compleet met kleedje over de tafel, salades en een sinaasappel die zijn eigen weg koos door het gangpad helemaal af te rollen. Mensen die het maar ongemakkelijk vonden dat andere mensen op de lege plek naast hen wilden zitten (toevallig dezelfde mensen als die van de picknick). Of 2 chinezen die allebei de hele trein op en neer sjouwden met hun hutkoffer voor ze een plekje naast elkaar hadden gevonden. Het was ook leuk om te zien dat het contingent Duits sprekende mensen steeds groter werd.
Wat me nu juist zo leuk leek van het reizen met de trein is het meemaken van het veranderende landschap. En juist dat viel nogal tegen. Eigenlijk veranderde er niet zo veel. Zo hebben we hele lappen bos doorkruist. Heb je een boom gezien, heb je ze allemaal gezien. Dat was dus op sommige momenten wat saai.
Het werd pas weer spannend in Berlijn. We kwamen aan op Berlin Hauptbahnhof, een groot station met sporen voor trams, metro’s, lokale treinen en uiteraard voor de overige treinen. Wat moesten we kiezen om bij het hotel te komen. Uiteindelijk kwamen we bij een uiterst irritante (of geïrriteerde) mijnheer van de informatie. Op onze vraag hoe we het beste konden reizen, kwam hij met een tegenvraag: Of we een 4 daagse toeristen kaart wilden voor het stedelijk vervoer, of en 72 uurs kaart. Op ons antwoord dat we graag wandelen kwam het chagrijnig uitsproken maar wel correcte advies. We konden met ons e-ticket nog wel meereizen met de S-Bahn (een soort bovengrondse metro) maar voor het laatste stukje met de U-Bahn (het ondergrondse equivalent) moesten we een kaartje kopen. Lekker ouderwets, met een stempelautomaat. Ach, misschien gaat het op de terugweg allemaal weer anders. In ieder geval hebben we weer een nieuw “avontuur” mee gemaakt.
De ontvangst bij het hotel was uitstekend. Ons werd verteld dat we na de 4 geplande dagen zouden zijn omgevormd tot Berliner. Ik ben benieuwd. De eerste stap is a gezet. In een restaurantje in de nabije omgeving van het hotel hebben we al Schnitzel en Schweinshaxe gegeten. Zelfs met Sauerkraut. En uiteraard een lekkere Berliner Pilsner. Misschien heeft de man wel gelijk met zijn voorspelling.

Zingen is leuk!!!

Geef een reactie

Vandaag genieten we van een vrije dag. Vrij van werk, want het is Koningsdag vandaag. En ook min of meer de eerste vrije dag die we hebben sinds weken, die ik niet hoef te gebruiken voor een repetitie of een concert. Toch ook wel weer eens lekker.

Zingen begint zo langzamerhand voor mij een belangrijk ding te worden. Ik vond het altijd al leuk om samen te zingen, of met mensen samen muziek te maken, als dirigent of als koorzanger. Zelfs na een lange vermoeiende werkdag kom ik na een repetitie altijd vol energie thuis. Maar, het lijkt wel of ik nu in een soort stroomversnelling terecht ben gekomen. Eentje die me ook wel bevalt. Een overzichtje van de diversiteit gedurende de laatste maanden:

2 Februari heb ik gezongen in een gelegenheids ensemble, met Mariët Kaasschieter: koralen van Bach.

13 maart zelfs 2 concerten. In de middag een romantisch programma (Schumann, Cornelius, Mendelssohn en Michael Haydn) samen met de overige heren van Half 8 in het kerkje van Hoogvliet. Daarna door naar Dordrecht voor een Passievesper met En Chantant in de Grote Kerk. Stukken van Allegri, Bruckner, Scarlatti, Monteverdi, etc.

20 maart de Matthäus Passion van Bach in Wassenaar. Overigens een prachtige Matthäus samen met Archipel onder leiding van Anneke Huitink. Onderdeel van een duobaan want op

25 maart zong ik als bas solist weer bij Archipel in Die 7 Letzte Worten van Haydn. Enorm leuk en ook grensverleggend, want Anneke gaf me deze kans maar het was voor mij de absoluut eerste keer. Het zette me er wel toe zanglessen te nemen.

2 april voerden we als En Chantant nogmaals het passie programma uit, in Brielle. Aangevuld met Jesu mein Freude van Bach. Ook geen kleinigheid.

9 en 17 april stond in het teken van het jubileum van Ars Nova, met concerten in Spijkenisse en Culemborg. Hoofdmoot: 2 korige mis in Es van Rheinberger.

24 april was er de Bach Cantate “Weinen, Klagen, Sorgen, Zagen” met het vocaal ensemble van de basiliek in Schiedam.

En dan nu een paar weekjes vrij. En het gekke is dat ik alweer uitkijk naar de volgende projecten die op stapel staan: Messe Solenelle van Vierne, Cantate BWV 39 van Bach en een prachtig engels programma met een nieuwe club onder leiding van Mariët: “Serenade”. Zingen is leuk!!!

Was getekend, Bas Boender

Château de Boender, Spijkenisse

Geef een reactie

En we hadden nóg een prachtige dag, hoewel het weer vandaag een beetje tegenzat.

We zijn er inmiddels uit dat het bedienende personeel in het restaurant waarschijnlijk voor een deel uit mindervaliden bestaat. Gisteren leek het al wel of de twee jongsten niet uit ambitie in de horeca zijn gaan werken. Eéntje liep slecht, en de andere leek een beetje autistisch. Vanmorgen aan het ontbijt werden we ontvangen door een meisje met Down. Bovendien merkten we het aan de wijze waarop ze aanwijzingen kregen. Prachtig initiatief, volgens mij moet het die mensen ook een goed gevoel geven.

Na het ontbijt, uiteraard met lekker croissants en stokbrood, rekenden we af. Alles was natuurlijk al betaald met de Bongo, alleen de wijn en de koffie bleven over. We staken de binnenplaats over voor een bezoek aan het château. In eerste instantie dachten we dat we er goed aan hadden gedaan om gisteren lekker door Sedan te wandelen en vandaag het château te bezoeken, tot we er achter kwamen dat een groot deel van de rondleiding zich buiten afspeelde. En zoals gezegd viel het weer een beetje tegen want het was flink kouder dan gisteren, en het miezerde.

Ondanks die miezerregen was een tour toch alleszins de moeite waard. Omdat het kasteel nog vrijwel volledig intact is kun je goed zien hoe het zich ontwikkelde van een klein châtelet tot het enorme complex wat het nu is. Ook hoe slim gebruik is gemaakt van eerdere gebouwen. Het was een vrijwel onneembaar fort, met muren tot 4,6 meter dikte, een brede slotgracht en enorme vestingwerken. De inwoners, de families de la Marck en Tour d’Auvergne hadden zich in de loop der jaren aanzienlijk verrijkt door de vele oorlogen die in deze omgeving werden uitgevochten en door de familiaire relaties met de Franse koningen. En door politieke spelletjes met en door diezelfde koningen. Ze hadden zelfs van Sedan een prinsdom gemaakt, met eigen muntgeld. Uiteindelijk, halverwege de 17 e eeuw, was het over met het prinsje spelen, en is Sedan inclusief het fort toegevoegd aan Frankrijk. De rijkdommen van de families zijn uiteindelijk door Napoleon Bonaparte overgebracht naar Les Invalides in Parijs.

Na deze uitgebreide toer zijn we door de heuvels gereden naar Bouillon, dat andere stadje met een beroemd kasteel. De grote kruisvaarder Godfried van Bouillon kwam hier ooit vandaan. Leuk om dat stadje weer te zien na zoveel jaren. Vroeger heb ik daar nog wel eens een vrouwtje dat frikandellen verkocht vanuit een loketje helemaal gek gemaakt door om een frikandel speciaal te vragen. Ze had wel 20 verschillende soorten saus, maar ze had geen idee wat die speciaal saus nu precies was. Op het wanhopige af! Datzelfde loketje is er nog steeds, maar het vrouwtje dat toen al op leeftijd was staat er niet meer. En de frikandellen zijn vervangen door wafels.

Bij le Roy des Moules hebben we gegeten. Uiteraard heb ik mosselen gegeten, maar Ymkje is daar niet zo gek op. Zij had een steak met veel te veel prefab saus. Mijn mosselen waren op zijn Ardeens, dus met ham en room. Op zich lekker, maar vooral die room werd uiteindelijk toch te vet. Het viswinkeltje waar ik vroeger, heel vroeger, wel eens de aller lekkerste rolmops heb gehaald konden we zo snel niet meer vinden. Jammer, want zo’n lekkere rolmops heb ik nooit meer gegeten. Het kasteel hebben we niet bezocht. Eén per dag is toch wel genoeg.

Bouillon is verder waarschijnlijk in de zomer vrij toeristisch, maar nu ligt het vooral open om nieuwe bestrating aan te leggen. Bovendien stonden toch veel gebouwen er vrij vervallen bij. Vergane glorie?

In La Roche hebben we een tussenstop gemaakt. Ook hier was weer een kasteelruïne te zien, en een leuk riviertje. La Roche ligt in een dal, wat in dit geval inhield dat we vrijwel looodrecht naar beneden reden. Tot 2 keer toe, omdat we verkeerd reden vanwege een omleiding. Het wandelingetje door de hoofdstraat was niet zo’n succes, omdat ook hier de straat open lag. Vandaar overigens de omleiding. Met de regen van vandaag werd dit al vrij snel een modderpoel. We vluchtten een cafe in voor een kopje koffie. Het was heel leuk om te zien hoe de barkeeper een compleet eigen interpretatie gaf aan het begrip cappuccino. De koffie was echter wel lekker.
We hadden in goed onderling overleg bepaald dat we niet naar Maastricht zouden rijden, maar gewoon lekker weer naar huis. Dat was toch nog wel 2 ½ uur rijden, en het was toch al vrij ver in de middag. Het eerste deel voerde nog langs allemaal smalle bosweggetjes naar een bredere nationale weg. Op die wegen geld een limiet van 90 km per uur. Wij waren vrijwel de enigen die zich aan die limiet hielden. We werden zelfs door een touringcar ingehaald. Diezelfde bus kwamen we natuurlijk op de snelweg weer tegen. Daar reden wíj weer sneller.

De laatste eetstop was in Antwerpen bij een MacDonalds. Snel en gemakkelijk, de magen weer vol en de blazen weer leeg. Thuis was alles precies zo als bij ons vertrek, alleen iets kouder. Nu staat de verwarming weer lekker aan en zitten we knus op de bank aan een lekker Nespresso.

Kortom, we hebben 2 geweldige dagen achter de rug, en morgen nog een extra dag vrij. Kids, nogmaals bedankt voor het prachtige cadeau. Ymkje en ik hebben er met volle teugen van genoten.

Was getekend, Bas Boender

Château Fort de Sedan

Geef een reactie

Wat een prachtige dag hebben we vandaag achter de rug. Niet alleen het weer was fantastisch met veel zon en een temperatuur van 18 graden, maar ook het château blijkt dat te zijn.

Eigenlijk is vandaag een verlate verzilvering van het huwelijkscadeau van de kids. We hebben indertijd, al weer bijna een jaar geleden, een kasteelweekeinde aangeboden gekregen. Na veel wikken en wegen is het Sedan (Frankrijk) geworden.

Vanmorgen vroeg heb ik de auto bij de garage omgeruild. Omdat ik gisteravond mij collega uit Duitsland nog op Rotterdam Airport moest af zetten kon ik mijn eigen auto niet meer ophalen. Vanmorgen om 8 uur stipt stond ik dus bij de Volvo dealer. Overigens was het toen nog behoorlijk mistig. Natuurlijk ging die vermaledijde telefoon nog een enkele keer. Mijn collega’s wisten natuurlijk dat ik vrij was maar mijn klanten niet.

Dat geeft echter allemaal niets, we zijn lekker op tijd vertrokken wat dan weer een voordeel is. Het was nog steeds goed mistig, zeker in de polder, maar naarmate het later werd brak de zon goed door en reden we in een door smog omvloerst zonnetje.

Die smog zorgde er in België wel voor dat we op de snelwegen niet sneller mochten rijden dan 90 km per uur. Wat we dan ook braaf deden. In ieder geval een deel. Net voorbij Brussel reden we verkeerd, vanwege de verbazing over het feit dat iemand 60 km per uur op de snelweg gaat rijden om ergens uit te voegen. Wij hadden daar dus ook uit moeten voegen. Omdat het vakantie is reden we niet terug naar de snelweg, maar kozen voor een stukje platteland. Toch gezelliger.

Even verderop aten we langs de weg een soort Pasta Carbonara (nooit meer doen), waarna we ober de snelweg de heuvelen introkken, deze keer met een redelijke snelheid. We kwamen uiteindelijk nog iets te vroeg bij het indrukwekkende hotel aan. Indrukwekkend, omdat het is gevestigd in een enorm middeleeuws kasteel. Volgens de mensen hier is dit het grootste Château Fort van Europa. Ook de kamer is prachtig, met een mooie mix van heel oud en heel modern.

Sedan is een beetje saaie stad, waar vroeger veel metaalindustrie was. Rijk geweest dus, maar nu niet meer. Hoewel het kasteel door de stad voor een vermogen is gerestaureerd. We hebben even uitgekeken over de Maas, die hier la Meuse heet, waar na we op een terrasje een biertje hebben gedronken. Het was tenslotte altijd nog prachtig weer.

We hebben in het restaurant van het kasteel gegeten. De ambiance was fantastisch, het personeel was (soms te) attent en het eten zag er prachtig uit. De wijn was een heerlijke Bordeaux, het eten smaakte over het algemeen goed. Maar wie verzint het nu om chocolade te plaatsen in Tiramisu, die je er vervolgens niet meer uit kan krijgen zonder dat je vingers onder de gesmolten chocolade kwamen. Of een minestrone (dat is toch een gevulde tomatensoep?) in een te klein wekpotje te doen met een laagje rucola er bovenop zodat je alleen maar kunt knoeien?

Natuurlijk hebben we zoals gewoonlijk mensjes gekeken, wat al een feest op zichzelf is. Inmiddels liggen we alweer lui op onze kamer, met de buikjes goed gevuld. Kinderen, bedankt!!!!

Was getekend, Bas Boender

En weer thuis

Geef een reactie

Onbegrijpelijk hoe je moe kunt worden van een dag totaal niets doen. of misschien is niets doen weer wat overdreven, want vanmorgen zaten we nog in Londen en nu zijn we weer thuis.

Waarom niets doen? Om 2 redenen. De belangrijkste reden is de tatoo op de knie van Melissa. Door die behandeling is de knie dik en warm, dus lopen is niet alleen lastig maar ook heel pijnlijk. Overigens heeft Ymkje ook last van haar enkel, wat langdurig lopen lastig maakt. De tweede reden is dat we om half 3 bij de gate moesten staan voor de terugvlucht.

Voor ons doen waren we laat deze morgen, pas om 10 voor half 10 checkten we uit het hotel. We hebben verder geen woorden vuil gemaakt aan de slechte accomodatie. We hadden wel het voornemen om een luid en duidelijk “nee” te laten horen als ze bij de receptie hadden gevraagd of het was bevallen. Maar helaas, hij vroeg niets.

We hebben weer ontbeten bij de Starbucks. Toch wel erg lekker, zo’n Caramel Machiato. Op het gemak liepen we naar Notting Hill Gate station, waar we 3 kaartjes kochten voor De reis naar Stansted Airport. Tenminste, dat is wat we dachten. Op Liverpool Street kwamen we erachter dat de hekjes naar het perron voor de trein niet opengingen. Een zoals gebruikelijk uiterst beleefde mijnheer wees ons er op dat we hadden betaald voor Stanhope. Foutje dus van de verkoper. Bij treininfo stonden we in de rij voor het loketje, maar werden ook hier weer prima geholpen. Melissa werd aangesproken, zij moest de klus klaren om een refund te krijgen op de verkeerde metrokaartjes. Met een lolletje uiteraard. We mochten als we terug kwamen voor nieuwe kaartjes wel direct naar hem toe komen. Gelukkig werd er over die refund niet moeilijk gedaan, een en ander was zo geregeld. Inderdaad, niet meer in de rij gestaan, kaartjes gekocht en eigenlijk vrijwel direct in de Stansted Express.

Inderdaad deed die trein er maar 3 kwartier over, maar de tijdwinst op de shuttle was natuurlijk compleet naar de filistijnen door dat gedoen met de verkeerde kaartjes. Lekker relaxed zoefden we door het landschap. Het viel me eigenlijk nu pas op dat je in de trein altijd langs de achterzijde van huizenblokken of industrieterreinen rijdt. Zeker als je nog in de buurt van een grote stad rijdt. Pas verderop, als je de echt het platteland oprijdt wordt het pas gezellig.

Goed, veel te vroeg kwamen we op het vliegveld aan. Vanuit de trein liepen vrijwel direct de trap op en de vertrekhal in. We moesten met de boardingpas inchecken, automatisch, om verder te kunnen. We moesten natuurlijk wel eerst door de douane. Zoals het keurige burgers betaamd hadden we alle vloeistoffen in aparte zakjes gedaan en uit de koffer genomen en ook de ipad er uit gehaald. Deze keer hoefde ik zelfs mijn schoenen niet uit te doen. Ymkje was wel de klos. Want haar koffer leverde een alarm op, en moest dus open. Bleek dat een spuitbusje met deodorant niet apart verpakt.

Op het centrale shoppingplein van het vliegveld hebben we een broodje gegeten. Tot onze stomme verbazing werd ons hier géén poot uitgedraaid. Het duurde allemaal nog wel even voor we wisten naar welke gate we moesten, dus doodden we de tijd met puzzelen en spelletjes.

Keurig op tijd ging de gate open, en ook het vliegtuig vertrok min of meer op tijd. Sommige passagiers klooiden wat met de bagage, die dan weer niet paste, of waarvoor bij de juiste seat geen ruimte meer was. De vlucht zelf was weer een fluitje van een cent, of eigenlijk een foutje van 3 kwartier. Pas in Eindhoven moesten we onze paspoorten tonen. Dat zal dan wel weer iets nieuws zijn.

Ik heb de auto uit de garage gehaald. Daar had ik nog wel een akkefietje. Ik had een uitrijkaartje gekregen van iemand die hem niet heeft hoeven tonen. Ik schoof dat kaartje in de sleuf, en de boom bleef beneden. Bleek mijn kenteken niet bekend te zijn. Wist ik veel. ik heb mij verhaaltje maar volgehouden dat echt wel betaald had. Uiteindelijk ging toch die boom omhoog. Ik zou natuurlijk geen poot hebben om op te staan, want ik had geen recu. Aan de andere kant is er ook niemand die kan bewijzen dat ik niet zou hebben betaald.

Thuis gekomen hebben we een lekker chineesje gehaald, om de goede afloop van een leuk reisje te vieren. Ik weet niet waarom, maar ik heb zomaar het idee dat we wel eens vaker , en zelfs op regelmatige basis terug naar Londen zullen gaan.

Was getekend, Bas Boender

Dinsdag 18-02-2014

Geef een reactie

Na een goede (relatief) goede nachtrust stonden we vanmorgen om half 9 weer gereed voor een nieuw dagje Londen. Voor Melissa was het D-day, de dag van de tatoeage. Voor die tijd moeten we natuurlijk iets gegeten hebben. Het leek handig om in Holborn te ontbijten. Drury Lane ligt daar, waar Garden Tatoo ook is gevestigd. We gingen direct met de subway naar Holborn. Uiteraard was het spitsuur, dus al die mensen die we het station in zagen lopen stonden ook bij ons in de trein. Mudje vol was-ie. Als de bekende haringen in een ton waren wij. En ook nog vies warm. Degenen die me kennen zullen al wel begrijpen dat voor mij de lol van het reizen per ondergrondse er al weer af was. Gisteren was het nog een nieuwtje, vandaag al weer vervelend.

We ontbeten met een echte English Breakfast, compleet met bonen, spek en ei. Stevig voer als voorbereiding voor een actieve dag. We wandelden eerst naar Drury Lane, om te zien waar die shop zit. Het beroemde theater hebben we dan weer gemist, dat moet dan maar een andere keer.

Vervolgens gingen we toch weer naar Buckingham Palace, met de metro natuurlijk, om dan toch vandaag het wisselen van de wacht mee te maken. Al voor we bij het paleis kwamen zagen we de mensenmassa voor de hekken, en ook achter de hekken aan de overkant van de rijweg. Het leek ons wijs om aan de overkant te gaan staan, omdat daar de menigte wat minder leek. Dat was ook zo, voornamelijk omdat de mensen die er stonden net als ons niet in de gaten hadden dat je er vrij weinig zag. We zagen de muziekkorpsen en ook de ruiters voorbij komen, maar van de actie achter de hekken kregen we eigenlijk alleen wat vage commando’s mee waardoor de berenmutsen collectief een andere kant opschoven.

Melissa was inmiddels vertrokken naar de tatooshop, om niet te laat op de afspraak te komen. Wij bleven nog even achter. En zagen daardoor hoe die guards alle rituelen voor hun huisjes voltrokken. Alles met militaire precisie. Op een gegeven moment kwam er iemand langs die controleerde of alles wel bij de heren op de juiste plek zat, qua uniform dan. 2 guards werden afgewisseld, door 2 andere met de nodige plichtplegingen. Geweldig om te zien.

Inmiddels begon het te regenen, zodat we noodgedwongen in de souvenirshop van Hare Majesteit vluchtten. Nee, we kochten geen pannelappen of Royal China. Bij Victoria stapten we op de bus naar Tower Hill. Althans, dat dachten we. We reden door een mooi deel van Londen, met heel veel beroemde modehuizen, naar Regent Street. Daar zouden we opstappen op bus 15. Die was echter nergens te vinden. Vreemd genoeg werd deze lijn wel vermeld op ons kleine busplattegrondje, maar verder nergens. Ook Tower Hill niet. Inmiddels was ook weer begonnen met regenen, dus ons humeur zakte tot onder het vriespunt. Zelfs zodanig dat we toch maar weer die ondergrondse instapten. We kwamen met dat ding wel waar we wilden, dat dan weer wel.

De Tower staat als een totaal anachronisme tussen allemaal nieuwe gebouwen, met heel veel glas. Een prachtig monument, wat de engelse geschiedenis in alle poriën op heeft genomen. Je ruikt het bijna. Natuurlijk met daar vlakbij de beroemde Tower Bridge.

Langs de Thames, vlak bij de Tower of London vonden we een hypermodern restaurantje, waar we een kleine lunch nuttigden. We kozen alleen maar voorgerechtjes, wat men in het restaurant niet afkeurde maar duidelijk wel vreemd vond. Oei, oei was was het lekker. Kleine plates maar wel met echt heerlijk eten.

Inmiddels was het tijd geworden om weer in de richting van Holborn te gaan, om Melissa op te halen. Ze zou wel pas om half 6 klaar zijn, maar het zou vast niet erg zijn als we iets eerder waren. Omdat we inmiddels toch aardig wat spierpijn hadden opgebouwd strompelden we op ons gemak weer naar de Underground, om daar opnieuw weer allerlei trappen te bestijgen en af te dalen.

Melissa was al bijna klaar, dus we mochten inderdaad in de tot tropische temperaturen gestookte shop. Opvallend genoeg waren alle klanten die we zagen aan- en afmelden afkomstig uit Frankrijk. Lastig, want ze begrepen duidelijk niets van de uitleg over de verzorging. We mochten even de tatoo bewonderen, en eerlijk is eerlijk, die is prachtig. Maar op de knie! Dat moet toch serieus pijn hebben gedaan. Bijna waren we ontkomen zonder te betalen, maar gelukkig riepen ze ons terug. Tenslotte heeft Cesar er meer dan 4 uur aan gewerkt; dat mag best betaald worden.

Haar knie moest worden gekoeld, dus heeft ze gegeten met een zak diepvries erwten op haar knie. Daarnaast heeft ze nog 2 Ibuprofen ingenomen tegen de pijn. Over eten gesproken, we hebben gegeten in hetzelfde zaakje als zondagavond. Het meisje wat daar toen bediende liep er ook nu weer. Ze herkende ons nog, waarschijnlijk vanwege de fooi. Evengoed was het eten weer perfect. Ymkje had een hock pie, een soort met ragout gevuld bladerdeeg taartje, Melissa had een ingewikkelde vorm van Fish and C?hips en ik had een perfecte entrecote. Toch typisch dat direct bij de bar bestellen en afrekenen. Volgens mij kan je meer fooi vergaren door op rekening te serveren.

In het hotel heb ik eerst maar een foto gemaakt van de bezemkast van Melissa, want daar was om gevraagd. Nu lig ik languit op bed om mijn dagelijkse blogje te schrijven, met een lange nachtrust in het verschiet want morgen gaan we uitslapen!

Was getekend, Bas Boender