En we hadden nóg een prachtige dag, hoewel het weer vandaag een beetje tegenzat.
We zijn er inmiddels uit dat het bedienende personeel in het restaurant waarschijnlijk voor een deel uit mindervaliden bestaat. Gisteren leek het al wel of de twee jongsten niet uit ambitie in de horeca zijn gaan werken. Eéntje liep slecht, en de andere leek een beetje autistisch. Vanmorgen aan het ontbijt werden we ontvangen door een meisje met Down. Bovendien merkten we het aan de wijze waarop ze aanwijzingen kregen. Prachtig initiatief, volgens mij moet het die mensen ook een goed gevoel geven.
Na het ontbijt, uiteraard met lekker croissants en stokbrood, rekenden we af. Alles was natuurlijk al betaald met de Bongo, alleen de wijn en de koffie bleven over. We staken de binnenplaats over voor een bezoek aan het château. In eerste instantie dachten we dat we er goed aan hadden gedaan om gisteren lekker door Sedan te wandelen en vandaag het château te bezoeken, tot we er achter kwamen dat een groot deel van de rondleiding zich buiten afspeelde. En zoals gezegd viel het weer een beetje tegen want het was flink kouder dan gisteren, en het miezerde.
Ondanks die miezerregen was een tour toch alleszins de moeite waard. Omdat het kasteel nog vrijwel volledig intact is kun je goed zien hoe het zich ontwikkelde van een klein châtelet tot het enorme complex wat het nu is. Ook hoe slim gebruik is gemaakt van eerdere gebouwen. Het was een vrijwel onneembaar fort, met muren tot 4,6 meter dikte, een brede slotgracht en enorme vestingwerken. De inwoners, de families de la Marck en Tour d’Auvergne hadden zich in de loop der jaren aanzienlijk verrijkt door de vele oorlogen die in deze omgeving werden uitgevochten en door de familiaire relaties met de Franse koningen. En door politieke spelletjes met en door diezelfde koningen. Ze hadden zelfs van Sedan een prinsdom gemaakt, met eigen muntgeld. Uiteindelijk, halverwege de 17 e eeuw, was het over met het prinsje spelen, en is Sedan inclusief het fort toegevoegd aan Frankrijk. De rijkdommen van de families zijn uiteindelijk door Napoleon Bonaparte overgebracht naar Les Invalides in Parijs.
Na deze uitgebreide toer zijn we door de heuvels gereden naar Bouillon, dat andere stadje met een beroemd kasteel. De grote kruisvaarder Godfried van Bouillon kwam hier ooit vandaan. Leuk om dat stadje weer te zien na zoveel jaren. Vroeger heb ik daar nog wel eens een vrouwtje dat frikandellen verkocht vanuit een loketje helemaal gek gemaakt door om een frikandel speciaal te vragen. Ze had wel 20 verschillende soorten saus, maar ze had geen idee wat die speciaal saus nu precies was. Op het wanhopige af! Datzelfde loketje is er nog steeds, maar het vrouwtje dat toen al op leeftijd was staat er niet meer. En de frikandellen zijn vervangen door wafels.
Bij le Roy des Moules hebben we gegeten. Uiteraard heb ik mosselen gegeten, maar Ymkje is daar niet zo gek op. Zij had een steak met veel te veel prefab saus. Mijn mosselen waren op zijn Ardeens, dus met ham en room. Op zich lekker, maar vooral die room werd uiteindelijk toch te vet. Het viswinkeltje waar ik vroeger, heel vroeger, wel eens de aller lekkerste rolmops heb gehaald konden we zo snel niet meer vinden. Jammer, want zo’n lekkere rolmops heb ik nooit meer gegeten. Het kasteel hebben we niet bezocht. Eén per dag is toch wel genoeg.
Bouillon is verder waarschijnlijk in de zomer vrij toeristisch, maar nu ligt het vooral open om nieuwe bestrating aan te leggen. Bovendien stonden toch veel gebouwen er vrij vervallen bij. Vergane glorie?
In La Roche hebben we een tussenstop gemaakt. Ook hier was weer een kasteelruïne te zien, en een leuk riviertje. La Roche ligt in een dal, wat in dit geval inhield dat we vrijwel looodrecht naar beneden reden. Tot 2 keer toe, omdat we verkeerd reden vanwege een omleiding. Het wandelingetje door de hoofdstraat was niet zo’n succes, omdat ook hier de straat open lag. Vandaar overigens de omleiding. Met de regen van vandaag werd dit al vrij snel een modderpoel. We vluchtten een cafe in voor een kopje koffie. Het was heel leuk om te zien hoe de barkeeper een compleet eigen interpretatie gaf aan het begrip cappuccino. De koffie was echter wel lekker.
We hadden in goed onderling overleg bepaald dat we niet naar Maastricht zouden rijden, maar gewoon lekker weer naar huis. Dat was toch nog wel 2 ½ uur rijden, en het was toch al vrij ver in de middag. Het eerste deel voerde nog langs allemaal smalle bosweggetjes naar een bredere nationale weg. Op die wegen geld een limiet van 90 km per uur. Wij waren vrijwel de enigen die zich aan die limiet hielden. We werden zelfs door een touringcar ingehaald. Diezelfde bus kwamen we natuurlijk op de snelweg weer tegen. Daar reden wíj weer sneller.
De laatste eetstop was in Antwerpen bij een MacDonalds. Snel en gemakkelijk, de magen weer vol en de blazen weer leeg. Thuis was alles precies zo als bij ons vertrek, alleen iets kouder. Nu staat de verwarming weer lekker aan en zitten we knus op de bank aan een lekker Nespresso.
Kortom, we hebben 2 geweldige dagen achter de rug, en morgen nog een extra dag vrij. Kids, nogmaals bedankt voor het prachtige cadeau. Ymkje en ik hebben er met volle teugen van genoten.
Was getekend, Bas Boender
