Gisteren hebben we met Melissa lekker gegeten bij Vapiano in LaPlaza Rotterdam. Als je het restaurant aan de Binnenrotte kent dan is het hier een verademing wat betreft de drukte. Heerlijk relaxt. Ik zag er ook een kreet aan de muur die me wel aanstaat: “Chi va piano, va sano e lontano”. Als je wilt weten wat het betekent moet je maar zoeken. Het is in ieder geval een motto wat bij mij zou kunnen passen. Of het altijd realiseerbaar is, is natuurlijk de vraag.
Vandaag was een wel een heel lange dag. Om half 3 kwamen we al uit bed, na een heel kort nachtje (geen) slaap. Snel een douche, om toch een beetje wakker te worden en een broodje. De allerlaatste dingetjes nog ingepakt en vlak voor half 4 op weg. Over verademing gesproken; het is ’s nachts zo heerlijk rustig op de weg. Pas op de A 13 kwamen we meerdere auto’s tegen. We waren dan ook heel vlot op de parking. Toevallig stond het pendelbusje al gereed. Kortom, we waren om 10 over half 5 al door de douane. De vlucht gaat pas om half 7, tijd dus voor een sterke koffie. Op Schiphol kost dat een absurd vermogen (€ 4,95) maar we kregen daarvoor wel een perfecte espresso vergezeld van een heerlijke bonbon. De dames naast ons zaten al aan de witte wijn en de Bacardi cola. Volgens mij moet je toch redelijk geoefend zijn om rond 5 uur ’s morgens al aan de alcohol te zitten. Op het gemak wandelden we naar de gate, die deze keer eens niet helemaal achteraan was. De Boeing 737-800, volgens Transavia één van de modernste typen, vertrok me een volle bak op tijd naar Funchal Madeira. We hadden vooraf het idee dat al die mensen misschien op doorreis waren, maar al snel bleek dat Madeira toch iets meer toeristisch is dan wij dachten. De illusie dat we op een klein vliegveldje zouden aankomen, zoals vorig jaar in Chios, vervloog helemaal toen we het grote aantal vliegtuigen zagen staan.
We hebben een auto gehuurd, bij de enige verhuurder die een rijtje had staan voor de desk. Datzelfde rijtje kwamen we op de parking ook weer tegen, uiteraard. We werden uiterst vriendelijk te woord gestaan, en ook de Renault Clio die we toegewezen kregen zag er prima uit. Samen, Ymkje als navigator en ik als bestuurder, reden we binnen de geplande tijd helemaal naar het andere eind van het eiland, naar Paul do Mar.
Het Aparthotel ligt prachtig langs de kust. Vanuit onze kamer, voorzien van een voor ons overbodige kitchenette, ligt zodanig dat we een prachtig uitzicht over de oceaan hebben. Hoewel het af en toe flink bewolkt was hebben we op het balkonnetje van de kamer, en op het terras van de poolbar heerlijk van het mooie weer genoten. En ook van een lekker broodje natuurlijk, het eerste sinds de wat kleffe sandwich in het vliegtuig. Over het Portugees hoef je je hier niet druk te maken, tot nu toe spreekt iedereen hier perfect engels. Iedereen is ook heel vriendelijk. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt.
Na een uitgebreide tuk hebben we in het hotel gegeten. Ik heb daar Espada genomen, een vis die hier voorkomt in de diepzee. Ik ben wel benieuwd hoe die zal smaken als hij door een echte kok wordt klaargemaakt.
Het schijnt om via Blogger en een iPad onmogelijk te zijn om foto’s in te voegen, zonder een een of andere aan Google gelieerde dienst. weet iemand hoe je dit moet omzeilen? Uiteraard heb ik foto’s staan op de iPad.