Wow! Wat hebben we een actieve en leuke dag achter de rug. En nog eens Wow! Wat was het vandaag prachtig weer.

Na een prima nachtrust hebben we genoten van een eenvoudig doch voedzaam ontbijt (vrij naar Dhr. O.B. Bommel). Helaas geen omelet, maar verder prima. Met de U-Bahn zoefden we naar de Klosterstrasse, vlak bij de Berliner Dom. Zoals gebruikelijk hadden we de route verder niet zo precies uitgestippeld, dus min of meer op goed geluk liepen we rechtsaf en stootten pardoes op een enorm gebouw. Het bleek het oude stadhuis te zijn, later in de DDR tijd gebruikt als zetel van de regering. Ik heb een foto gemaakt van een standbeeld op het dak. Later moeten we eens uitzoeken wat of wie dat voorstelt. Midden op de Alexanderplatz staat die enorme Fernsehturm, met zijn restaurant. Wij als Rotterdammers hebben natuurlijk onze eigen Euromast, waardoor onze interesse niet echt werd gewekt door dit bouwwerk.

We staken over en liepen eigenlijk toevallig het Nicolaiviertel in. Dit bleek het oudste deel van Berlijn te zijn, met de Nicolaikirche als oudste gebouw. Dit pittoreske stukje van Berlijn heeft wel iets weg van de Place du Tertre in Parijs, maar dan zonder al die schilders en stalletjes. Even verder een enorm standbeeld van St-Joris in de voormalige tuin van een weg gebombardeerd paleis staat. Langs de Spree. En ja hoor, in de verte zagen we de koepel van de Berliner Dom. We wilden graag langs de kade naar de Dom wandelen, maar de enorme activiteiten met een nieuwe metrolijnen voor de herbouw van een stadskasteel zorgden ervoor dat we een flink eind moesten omlopen. De Dom is tijdens WO 2 ernstig beschadigd, maar inmiddels prachtig gerestaureerd. We hadden het geluk dat om precies 12 uur het orgel klonk, voorafgaand aan een korte dienst. Uiteraard Bach, even als na afloop. We hoorden hier ook dat de architect Schlüter de ontwerper was van het stadskasteel, waar oorspronkelijk een toren van 100 meter bij moest worden geplaatst. Helaas is de ondergrond in Berlijn zompig, dus met die toren is het uiteindelijk niets meer geworden. Ook niet met het verdere verloop van de carrière van Schlüter overigens. In de crypte liggen een groot aantal Hohenzollerns, in al of niet gerestaureerde schrijnen. Kortom, een overweldigende kerk met een prachtig orgel. Ik moet eens opzoeken wie de bouwer is.

Onderweg liepen we, alweer toevallig omdat we nooit iets voorbereiden, tegen een DDR monument aan. We zagen 2 levensgrote beelden van Marx en Engels, omring door muur fragmenten met coomunistische propaganda. Op een aantal RVS zuilen waren foto’s ingebrand, uiteraard ter meerdere eer en glorie van DDR. Best een indrukwekkend monument.

Iemand (ik noem zijn naam niet, hij weet wie ik bedoel) had mij verteld over het museum met de grotere monumenten die Duitse archeologen hebben opgegraven in Egypte en Griekenland, waaronder de beroemde buste van Nefertete. Aanvankelijk dachten we dat dit het Altes Museum moest zijn. Bij nader inzien toch niet. Wel zagen we daar prachtige voorbeelden van Griekse kunst. Maar dan ook echt prachtig. Het is bijna onbegrijpelijk hoe fijn de kunstenaars uit de tijd van Homerus konden werken, zowel bij het versieren van vazen als bij beelden. Maar….. het waren niet de beloofde muren en beelden. Bij een kop koffie en een koek (de gewenste broodjes waren op) hebben we op het uitzonderlijk trage internet gezocht waar die dan wel waren. Het Neues Museum, om de hoek op het Museuminsel, was het meest voor de hand liggend. Daar was ins ieder geval de buste van Nefertete te zien. Bij de ingang hebben we onze jassen en tas moeten afgeven. Dit ging met zoveel omhaal, dat degene die de garderobe bewaakte al direct de juiste spullen pakte, nog voor we het labeltje met het nummer lieten zien.

Ook dit Neues Museum is enorm groot. Het beschikt over 4 verdiepingen, waarvan 3 met Egyptische opgravingen. Zelfs complete tempelfacades zijn daar te zien, maar ook heel veel beelden, sarcofagen, alledaagse voorwerpen, religieuze voorwerpen, geschriften, enzovoort. Je kan daar uren dwalen, wat we ook hebben gedaan. Ondanks het prachtige weer buiten. Uiteindelijk hebben we de verdieping met de voorwerpen uit de steen- en bronstijd min of meer overgeslagen. Waarschijnlijk was ons opnemingsvermogen uitgeput.

Buiten stond een stoet sportwagens geparkeerd. Er bleek een bruiloft te zijn, waarbij de heren niet te beroerd waren om een beetje te showen met hun volbloed sportauto’s. Wij dachten dat deze Turkse familie een deel van de National Galerie hebben afgehuurd voor hun bruiloft. Buiten feestten ze ze in ieder geval nog uitbundig verder. Wij genoten van een biertje aan de oever van de Spree.

Met de bus reden we naar de Brandenburger Tor, waar we een hapje hebben gegeten. We bestelden een Jägerschnitzel, waarop de ober uitriep dat 90% van de nederlanders een Jägerschnitzel bestelden. Zouden het de champignons zijn? Geen idee, maar begeleid door een lekker lokaal biertje smaakte het allemaal prima. Alhoewel, het zegt ook iets anders: we zijn nog geen Berliner.

Dit jaar pakten we het anders aan op onze stedentrip: Berlijn is niet zo ver, daarom kozen we niet de auto, niet het vliegtuig maar de trein. Want we hebben nooit eerder een treinreis gemaakt. Het nadeel is dat de reis iets langer duurt, waardoor we mensonterend vroeg het bed uit moesten.

We reisden gewoon met de 2e klasse, een Intercity met overstap op een Duits treinstel in Amersfoort. En met de metro naar Rotterdam. Dus uiteindelijk begon de reis gewoon met een wandeling. Bij binnenkomst in Rotterdam Centraal (voor niet Rotterdammers ook wel “De Puntzak”) hebben we bij de onvermijdelijke poortjes uiteraard staan stuntelen met de e-ticket. Over de intercom hoorden we dat er problemen waren op het traject naar Amersfoort. Sommige treinen vielen uit. Nu waren we voor de zekerheid al een beetje vroeg gegaan, waardoor we in de gelegenheid waren om een trein eerder te nemen. Als we de IC naar Berlijn maar niet zouden missen. Gelukkig werkte dat. We hadden in Amersfoort nog alle tijd om een kop koffie te drinken en een saucijzen broodje te eten. Zoals we toen nog verwachtten arriveerde de trein met de DB wagons precies op tijd. We vonden gelukkig een goed plaatsje naast elkaar. Laat de reis nu maar echt beginnen.

Bij de grens hadden we inmiddels 8 minuten vertraging. De oorzaak was een boemeltje wat voor ons zat, wat ook al vertraging had. Uiteraard is inhalen op het spoor onmogelijk. In Bad Bentheim werd de Duitse loc aangekoppeld, en ook de Nederlandse staf vervangen. Geen idee waarom we hier nu wéér vertraging hadden.
Wat het reizen met de trein zo leuk maakt is het feit dat je ongebreideld mensen kan observeren. Mensen die gewoon gaan picknicken in de trein. Compleet met kleedje over de tafel, salades en een sinaasappel die zijn eigen weg koos door het gangpad helemaal af te rollen. Mensen die het maar ongemakkelijk vonden dat andere mensen op de lege plek naast hen wilden zitten (toevallig dezelfde mensen als die van de picknick). Of 2 chinezen die allebei de hele trein op en neer sjouwden met hun hutkoffer voor ze een plekje naast elkaar hadden gevonden. Het was ook leuk om te zien dat het contingent Duits sprekende mensen steeds groter werd.
Wat me nu juist zo leuk leek van het reizen met de trein is het meemaken van het veranderende landschap. En juist dat viel nogal tegen. Eigenlijk veranderde er niet zo veel. Zo hebben we hele lappen bos doorkruist. Heb je een boom gezien, heb je ze allemaal gezien. Dat was dus op sommige momenten wat saai.
Het werd pas weer spannend in Berlijn. We kwamen aan op Berlin Hauptbahnhof, een groot station met sporen voor trams, metro’s, lokale treinen en uiteraard voor de overige treinen. Wat moesten we kiezen om bij het hotel te komen. Uiteindelijk kwamen we bij een uiterst irritante (of geïrriteerde) mijnheer van de informatie. Op onze vraag hoe we het beste konden reizen, kwam hij met een tegenvraag: Of we een 4 daagse toeristen kaart wilden voor het stedelijk vervoer, of en 72 uurs kaart. Op ons antwoord dat we graag wandelen kwam het chagrijnig uitsproken maar wel correcte advies. We konden met ons e-ticket nog wel meereizen met de S-Bahn (een soort bovengrondse metro) maar voor het laatste stukje met de U-Bahn (het ondergrondse equivalent) moesten we een kaartje kopen. Lekker ouderwets, met een stempelautomaat. Ach, misschien gaat het op de terugweg allemaal weer anders. In ieder geval hebben we weer een nieuw “avontuur” mee gemaakt.
De ontvangst bij het hotel was uitstekend. Ons werd verteld dat we na de 4 geplande dagen zouden zijn omgevormd tot Berliner. Ik ben benieuwd. De eerste stap is a gezet. In een restaurantje in de nabije omgeving van het hotel hebben we al Schnitzel en Schweinshaxe gegeten. Zelfs met Sauerkraut. En uiteraard een lekkere Berliner Pilsner. Misschien heeft de man wel gelijk met zijn voorspelling.