Om met het weer te beginnen: het houdt niet over. Gisteravond zagen we op het nieuws dat het vandaag regenachtig zou worden, vanuit Wales. Raadt eens in welke richting we vandaag reden? We hadden mazzel, want zoals in Nederland qzijn ze ook hier niet zo goed in voorspellen. Het was wel zwaar bewolkt, maar het heeft vrijwel niet geregend. Gelukkig maar.
Vandaag hebben we een tourdag gehad. Maar eerst moest er worden getankt. Vreemd om te zien dat de diesel hier duurder is dan loodvrij. Scheelt wel 4 pence. We tankten bij een grote supermarkt, zoals je die in Frankrijk ook wel ziet. Deze is van Tesco. Omdat we toch ook een laad rob eem hadden gingen we hier op zoek naar een oplossing. Die hebben we deels gevonden in de vorm van een auto ader met diverse ver popje. Ook een mini-USB. De IPad hebben we geplugd in de lader van mijn MP3 speler, ook voorzien van USB. Het laden ging langzaam, maar zeker. Ik heb nu weer voor 36% energie, en dat is genoeg. Het fototoestel laadde niet op, waarschijnlijk omdat dat gewoon niet gaat bij deze toestellen. Ik moet de accu ook altijd uit de camera halen om in een aparte lader op te laden. Die staat nu aangesloten op het scheersopcontact in de badkamer. Dat mag natuurlijk niet, maar het stopcontact kan toch niet weten of het een scheerapparaat is wat is aangesloten of niet? Dus!
We reden weer door de Cotswolds, nu naar Oxford. Dat was een mooie rit, tot in de stad. Onderweg reden we langs Woodstock, waar de Duke of Marlborough zijn paleis mocht bouwen van de koning als dank voor zijn overwinningen. Het schijnt een enorm barok paleis te zijn (we hebben het niet bezocht) en vernoemd naar een Duits dorpje wat hij had veroverd, nl. Blenheim. Maar Oxford, tjonge wat was het daar druk. Het kostte zeker een 1/2 uur om bij een parkeergarage te komen. Inclusief verkeerd rijden overigens. Via een modern winkelcentrum kwamen we in de oude stad. Ook hier was het enorm druk. Natuurlijk weer bus ladingen Japanners. En bussen, heel veel bussen. En taxi’s. En voetgangers. En fietsers. En wij liepen daar ook tussen op zoek naar mooie Colleges. Want die zijn er genoeg in Oxford. We hebben natuurlijk ook diverse mooie gevonden, zoals Christ Church. Het viel wel op dat Oxford meer een echte stad is, met alle bedrijvigheid van dien. Cambridge is dan toch meer provinciaal, gemoedelijker. We maakten toch nog vrij veel foto’s, ondanks de energieprolemen. In een broodjeszaak aten we….. Jawel, een broodje. Ook hier weer plat getoast. Het zal wel zo horen in Engeland. Na een ommetje door de heel gezellige Covered Market werd het tijd dat we weer doorreden via Swindon en Chippingham naar Bristol. Het was al diep in de middag, maar we reden toch lekker via de binnendoor wegen naar Chippenham. In Swindon, wat best een behoorlijke stad is, kreeg ik ruzie met de rotondes. Die waren namelijk net weer anders dan elders in het land. Als je uiterst link rijdt, zoals overal wordt je steeds de afslag op gestuurd. Hier maakten we dus voor de eerste keer getoeter mee, en niet onterecht.
Bij Chippenham wilden we eigenlijk de M4 op, maar daar stond een Ilse file. Dus ook hier maar weer binnendoor, in ieder geval een flink eind. Gelukkig maar, want zodoende kwamen we op een steenworp afstand van The White Horse Hill bij Uffington. Greta was het er steeds niet mee eens, maa we wilden toch dat heel oude witte paard zien liggen tegen de helling van die heuvel. We hebben er zelfs nog een stukje voor gelopen.
Na Swindon kregen we een lekker stukje snelweg, tot voorbij Bristol. Ook daar reden we op een file in. Deze keer gaf Greta al de instructie om af te slaan en er omheen te rijden. Langs en heel mooie kustweg waar we de kust in het geheel niet zagen, integendeel, kwamen we dan aan in Yatton. dit plaatsje ligt onder de rook van Bristol. Echter, hoe we ook zochten, we vonden The Bridge Inn niet. Niet op het adres wat we Greta hadden gegeven, en ook niet via het kaartje wat was ingesloten bij de reispapieren. Uiteindelijk hebben we het maar gevraagd, en ook gevonden. Sterker nog, we vroegen onszelf af hoe het mogelijk was dat we dit mistten.
The Bridge Inn is een familie hotel, met directe toegang tot een Hungry Horse restaurant en pub. Ook dat is gebaseerd op families met kinderen. Zelfs geen onder etters kregen we op de van cola en bier plakkerig geworden tafel. En we moesten zelf bij een balie bestellen. Het eten werd wel aan tafel gebracht. Het typisch Amerikaanse concept had wel tot gevolg dat het vlees goed was klaar gemaakt. De rest was van der Valk oude stijl. Alleen de appelmoes met de kers ontbrak.